اثر لوواستاتین بر اختلالات شناختی القاء شده توسط تخریب الکتریکی دوطرفه هسته قاعده‌ای مگنوسلولاریس در مدل بیماری آلزایمر در موش صحرایی نر بالغ

سابقه و هدف: استاتین­ ها، مهارکننده ­های 3-هیدروکسی-3 متیل گلوتاریل کوآنزیم A ردوکتاز، به ­عنوان داروهای پائین­آورنده کلسترول مصرف می­ شوند. شواهد زیادی نشان می­ دهد که استاتین­ ها دارای اثرات حفاظت کننده نورونی می­ باشند. این تحقیق با هدف ارزیابی اثر لوواستاتین بر تخریب دوطرفه هسته قاعده­ای مگنوسلولاریس (Nucleus basalis magnocellularis; NBM) موش­ های صحرایی مدل بیماری آلزایمر انجام شد. مواد و روش­ ها: در این مطالعه تجربی 56 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به 8 گروه 7 تایی تقسیم شدند. گروه شاهد (دست نخورده)، گروه تخریب NBM (تخریب دوطرفه هسته NBM با القای جریان الکتریکی نیم میلی ­آمپر به­ مدت 3 ثانیه)، گروه شاهد تخریب (ورود الکترود به هسته NBM بدون القای جریان الکتریکی)، گروه­ های تخریب تحت تیمار با لوواستاتین (1، 5، 10 و 20 میلی ­گرم بر کیلو­گرم)، گروه 5 درصدDMSO  (تخریب NBM + DMSO 5%). در آزمون­ های اکتساب و یادآوری دستگاه ماز شعاعی هشت بازویی، الگوهای ورود به بازوها برای محاسبه خطاهای حافظه کارکردی، خطاهای حافظه مرجع و مدت زمان سپری شده بررسی شد. نتایج: تخریب دوطرفه هسته NBM منجر به کاهش معنی­ دار حافظه فضایی در آزمون ­های اکتساب و یادآوری در پارامترهای خطای حافظه­ کارکردی و مرجع (0/05<P) نسبت به گروه کنترل شد. تزریق لوواستاتین بعد از تخریب NBM پارامترهای خطاهای حافظه فضایی را در دو آزمون اکتساب و یادآوری نسبت به گروه تخریب بهبود بخشید. نتیجه­ گیری: تخریب الکتریکی NBM منجر به کاهش حافظه فضایی شده و تیمار موش­ های صحرایی با لوواستاتین بعد از وارد شدن آسیب مغزی اختلال شناختی را بهبود می ­دهد. به ­نظر می ­رسد که لوواستاتین از طریق کاهش فعالیت کولین استیل استراز و افزایش فعالیت استیل کولین ترانسفراز باعث بهبود حافظه فضایی می­ گردد.